TRUDNE DOBREGO POCZĄTKI

Gdy trzy miesiące temu pełna lęku, obaw i wątpliwości stawiałam swoje pierwsze kroki na amerykańskim kontynencie, jeszcze nie wiedziałam, że przyszłość okaże się dla mnie bardzo łaskawa. Powtarzałam w głowię jak mantrę: dziewczyno, do odważnych świat należy! Jednak mimo wszystko chciało mi się płakać, a kłębiące się myśli nie dawały spokoju: co ty właściwie robisz? Po co Ci to? Jesteś sama jak palec, jak ty sobie poradzisz? Jednak było już za późno.

Zdecydowałam się postawić wszystko na jedną kartę. Zrezygnowałam z pracy, postanowiłam na rok zostawić wszystko co znam i kocham: rodzinę, chłopaka, przyjaciół. Zebrałam w sobie całą odwagę, tylko po to, aby umówić się na najważniejsze spotkanie, spotkanie face-to-face z przygodą mojego życia. Wiedziałam gdzie jadę i po co, ale nie miałam żadnej gwarancji, że mój amerykański sen nie okaże się koszmarem.

Ale wracając do początku:
jak zwykle wszystko stało się za sprawą  przypadku (choć przypadki nie istnieją;-)), kiedy to pewnego jesiennego dnia zeszłego roku w ręce wpadła mi broszura informacyjna Au Pair in America krzycząca do mnie: przeżyj przygodę swojego życia! ZAKOCHAJ SIĘ W AMERYCE! Wtedy pierwszy raz pomyślałam sobie: a dlaczego nie?! Przecież od zawsze miałam w głowie 'California dreaming'! Czemu nie spróbować? Czas leci jak szalony, za rok kończę 27 lat! To ostatnia szansa! Jak nie teraz, to nigdy.

Zaryzykowałam.

Pół roku później znalazłam swoją wymarzoną, idealnie dopasowaną ‘host family’: mama, tata i dwie córki. Jednak wtedy była to jeszcze jedna wielka niewiadoma: czy dziewczynki mnie polubią? Czy będzie mi się dobrze z nimi mieszkało? Czy dam sobie radę? Czy faktycznie okażą się idealnie dopasowaną do mnie rodziną?

Mimo tych wątpliwości zdecydowałam się zostać Au Pair in America.

16 czerwca 2013 roku topiąc się we własnych łzach, pełna lęku obaw i wątpliwości wsiadłam do samolotu. Mój american dream stał się realny.

Dziś jest pierwszy czwartek października. I gdy w Polsce do okien zagląda złota jesień, do moich wkrada się słońce. Dziewczynki są w szkole, a ja korzystam z czasu wolnego i odpoczywam na balkonie podziwiając cudowny widok. Mieszkam w San Francisco, najpiękniejszym mieście jakie kiedykolwiek widziałam i jestem szczęśliwa. Wszystkie wątpliwości zniknęły, zastąpiła je radość, ciekawość i euforia!

Moje 'California dreaming', które przez kilka lat było tylko snem, trwa od trzech miesięcy.

;-)

 

szczęściem jest móc oglądać ten widok codziennie!